Jubileusze 40- czy 50-lecia pracy artystycznej w obszarze tańca to zazwyczaj bardziej przypominanie daty czyjegoś debiutu, niż realne obchody tak długiej działalności scenicznej; dzieje się tak z tego powodu, że jubilaci i jubilatki często nie pracują już jako czynni tancerze czy tancerki, a raczej łączą swe epizodyczne występy z pracą w zawodzie choreografów, nauczycieli czy badaczy. Tym razem było jednak inaczej, bo Elwira Piorun, która debiutowała w 1978 roku na deskach Teatru Wielkiego w Warszawie, nadal regularnie występuje na scenie i tańczy w repertuarowych spektaklach, ponadto co roku tworzy też nowe choreografie dla swojego zespołu, tj. dla Teatru Tańca Zawirowania, z którym występuje zarówno w Polsce jak i zagranicą.
15 listopada 2023 r. Centrum Teatru i Tańca Zawirowania zaprosiło więc publiczność na wyjątkowy jubileusz 45-lecia pracy artystycznej w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej, gdzie wystawiono jeden z najciekawszych spektakli zespołu Elwiry Piorun „Tańcząc Boską Komedię”. To naprawdę dobrze oceniane przez recenzentów przedstawienie, choć jak wspominał ze sceny Włodzimierz Kaczkowski (szef CTiT, ale też dramaturg wielu prac Zawirowań) od swojego powstania naznaczone było serią problemów i kontuzji, „być może dlatego, że Dantemu Alighieri (autorowi nieśmiertelnego poematu napisanego w latach 1307–1321 – przyp.) nie podoba się ta interpretacja”. W rzeczy samej, produkcja tego przedstawienia odbywała się podczas szczytu pandemii koronawirusa SARS-CoV-2 w Polsce, premiera w trakcie całkowitego teatralnego lockdownu (widzowie obejrzeli wtedy transmisję wideo na żywo), później wielokrotnie zmieniał się skład aktorski i nie inaczej było także i przed tym jubileuszowym występem, gdy dosłownie w ostatniej chwili musiała nastąpić zmiana jednej z tancerek.
Ogromne brawa należą się więc przede wszystkim Aleksandrze Krajewskiej (tancerce poprzedniego składu tego spektaklu), która udanie zastąpiła swoją chorą koleżankę. Reszta zespołu – Ilona Gumowska, Michał Adam Góral i Michał Przybyła – także została postawiona w niecodziennej sytuacji, bo nie dość, że artyści musieli zgrać się od nowa z Krajewską, to jeszcze rzecz działa się na nowej, o wiele większej niż zazwyczaj, scenie wymagającej wprowadzenia nowych rozwiązań choreograficznych i wykonawczych. I wszystko naprawdę się świetnie udało, choć w jednym z epizodów tancerze dyskretnie zerkali na siebie, by wykonywać swoją frazę równo (co raczej było nie do zauważenia przez osoby oglądające ten występ po raz pierwszy).
Na wypełnionej po brzegi widowni sali Młynarskiego byli zarówno fani „Tańcząc Boską Komedię”, którzy po pokazie chwalili nowe rozwiązania i ich taneczne wykonanie oraz w przeważającej większości nowa publiczność (spektakl odbywał się w ramach 14. Dni Sztuki Tańca organizowanych w Teatrze Wielkim,podczas których zaplanowano także pokaz dyptyku baletowego „Z kapelusza”/ „Romeos&Julias” Polskiego Teatru Tańca z Poznania w 50-lecie istnienia tego zespołu). Obie te grupy podziękowały zespołowi Elwiry Piorun i samej choreografce burzliwymi brawami czterokrotnie wywołując grupę do ukłonów.
To było wspaniałe zwieńczenie tego spektaklu o naszych grzechach i przywarach pokazanych w symboliczny i plastyczny sposób, który wybrzmiał w tej przestrzeni na nowo. Inaczej, niż na scenach studyjnych, bo w Teatrze Wielkim niektóre sceny zrealizowano z większym rozmachem i z dynamiczniejszym ruchem. Ponadto część obrazów układało się wyraźniej, jaśniej, bardziej przestrzennie w kolorowe, symboliczne odzwierciedlenie czarno-białych sztychów ilustrujących artystyczne wydania „Boskiej Komedii”. Całość zaś była dobrze zatańczona, szkoda jedynie, że słabo było słychać tekst mówiony przez wykonawców, z czym wcześniej nie było problemów podczas wykonań w bardziej intymnych warunkach. To jednak drobne didaskalia, które absolutnie nie powinny przesłonić całości odbioru tej choreografii w jubileuszowym wystawieniu.
Wielki spektakl w Teatrze Wielkim. Kto nie widział, niech żałuje.
Sandra Wilk, Strona Tańca
„Tańcząc Boską Komedię” Teatr Tańca Zawirowania, pokaz z okazji 45-lecia pracy artystycznej Elwiry Piorun, choreografia: Elwira Piorun, dramaturgia: Aleksandra Kostrzewa, wykonanie: Michał Adam Góral, Ilona Gumowska, Aleksandra Krajewska, Michał Przybyła, pokaz w ramach: 14. Dni Sztuki Tańca, pokaz: sala Młynarskiego, Teatr Wielki – Opera Narodowa, 15.11.2023
15 listopada 2023 r. Centrum Teatru i Tańca Zawirowania zaprosiło więc publiczność na wyjątkowy jubileusz 45-lecia pracy artystycznej w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej, gdzie wystawiono jeden z najciekawszych spektakli zespołu Elwiry Piorun „Tańcząc Boską Komedię”. To naprawdę dobrze oceniane przez recenzentów przedstawienie, choć jak wspominał ze sceny Włodzimierz Kaczkowski (szef CTiT, ale też dramaturg wielu prac Zawirowań) od swojego powstania naznaczone było serią problemów i kontuzji, „być może dlatego, że Dantemu Alighieri (autorowi nieśmiertelnego poematu napisanego w latach 1307–1321 – przyp.) nie podoba się ta interpretacja”. W rzeczy samej, produkcja tego przedstawienia odbywała się podczas szczytu pandemii koronawirusa SARS-CoV-2 w Polsce, premiera w trakcie całkowitego teatralnego lockdownu (widzowie obejrzeli wtedy transmisję wideo na żywo), później wielokrotnie zmieniał się skład aktorski i nie inaczej było także i przed tym jubileuszowym występem, gdy dosłownie w ostatniej chwili musiała nastąpić zmiana jednej z tancerek.
Ogromne brawa należą się więc przede wszystkim Aleksandrze Krajewskiej (tancerce poprzedniego składu tego spektaklu), która udanie zastąpiła swoją chorą koleżankę. Reszta zespołu – Ilona Gumowska, Michał Adam Góral i Michał Przybyła – także została postawiona w niecodziennej sytuacji, bo nie dość, że artyści musieli zgrać się od nowa z Krajewską, to jeszcze rzecz działa się na nowej, o wiele większej niż zazwyczaj, scenie wymagającej wprowadzenia nowych rozwiązań choreograficznych i wykonawczych. I wszystko naprawdę się świetnie udało, choć w jednym z epizodów tancerze dyskretnie zerkali na siebie, by wykonywać swoją frazę równo (co raczej było nie do zauważenia przez osoby oglądające ten występ po raz pierwszy).
Na wypełnionej po brzegi widowni sali Młynarskiego byli zarówno fani „Tańcząc Boską Komedię”, którzy po pokazie chwalili nowe rozwiązania i ich taneczne wykonanie oraz w przeważającej większości nowa publiczność (spektakl odbywał się w ramach 14. Dni Sztuki Tańca organizowanych w Teatrze Wielkim,podczas których zaplanowano także pokaz dyptyku baletowego „Z kapelusza”/ „Romeos&Julias” Polskiego Teatru Tańca z Poznania w 50-lecie istnienia tego zespołu). Obie te grupy podziękowały zespołowi Elwiry Piorun i samej choreografce burzliwymi brawami czterokrotnie wywołując grupę do ukłonów.
To było wspaniałe zwieńczenie tego spektaklu o naszych grzechach i przywarach pokazanych w symboliczny i plastyczny sposób, który wybrzmiał w tej przestrzeni na nowo. Inaczej, niż na scenach studyjnych, bo w Teatrze Wielkim niektóre sceny zrealizowano z większym rozmachem i z dynamiczniejszym ruchem. Ponadto część obrazów układało się wyraźniej, jaśniej, bardziej przestrzennie w kolorowe, symboliczne odzwierciedlenie czarno-białych sztychów ilustrujących artystyczne wydania „Boskiej Komedii”. Całość zaś była dobrze zatańczona, szkoda jedynie, że słabo było słychać tekst mówiony przez wykonawców, z czym wcześniej nie było problemów podczas wykonań w bardziej intymnych warunkach. To jednak drobne didaskalia, które absolutnie nie powinny przesłonić całości odbioru tej choreografii w jubileuszowym wystawieniu.
Wielki spektakl w Teatrze Wielkim. Kto nie widział, niech żałuje.
Sandra Wilk, Strona Tańca
„Tańcząc Boską Komedię” Teatr Tańca Zawirowania, pokaz z okazji 45-lecia pracy artystycznej Elwiry Piorun, choreografia: Elwira Piorun, dramaturgia: Aleksandra Kostrzewa, wykonanie: Michał Adam Góral, Ilona Gumowska, Aleksandra Krajewska, Michał Przybyła, pokaz w ramach: 14. Dni Sztuki Tańca, pokaz: sala Młynarskiego, Teatr Wielki – Opera Narodowa, 15.11.2023
