Silvia Gribaudi – tancerka i choreografka z Turynu – występując wraz z trzema tancerzami w finale 22. Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Tańca i Performansu Ciało/Umysł bezsprzecznie zdobyła swoją autoironiczną pracą „Graces” serca publiczności. I nie chodzi tu o to, że włoskiemu zespołowi udało się przekroczyć tzw. czwartą ścianę, lecz o to, że on ją po prostu zburzył.
Zanim wybuchła długa owacja na stojąco, 8 października 2023 r. w warszawskim Teatrze Studio mogliśmy poznać oryginalny język choreograficzny Gribaudi, który wywodzi się ze spotkania tańca z działaniami społecznymi wspomagającymi budowanie pewności siebie, wzmacnianie poczucia własnej wartości i wyjątkowości. Na sukces złożyło się kilka elementów – dobre wykonanie, nietypowa reżyseria, zaskakujące zwroty akcji, duża dawka autoironii, inteligentny humor oraz kontakt z widzami, którym oddano część wpływu na przebieg przedstawienia.
Generalnie, nie ma po co opisywać tego niezwykłego przedstawienia, bo żaden opis ani nawet nagranie nie jest w stanie oddać jego energii i realnego wpływu na odbiorcę, to trzeba po prostu przeżyć. Tancerze z każdą sceną budowali tutaj opowieść o ograniczeniach, niedoskonałości i samoakceptacji, przy czym robili to z niesamowitym dystansem do samych siebie i śmiało dopominając się zresztą o tę akceptację u publiczności.
Choć większość spektaklu opierała się na tańcu współczesnym, performance, a momentami nawet na klaunadzie, widać było, że zespół ma solidne przygotowanie z tańca klasycznego, sama Gribaudi, dziś z figurą, która zostałaby odrzucona na wszystkich audycjach baletowych, nic sobie z tego nie robi – z powagą i humorem rzuca swoje tytułowe Gracje na to pole, czym wywołuje wśród widzów istną euforię.
Podczas badania tematu piękna Silvia Gribaudi spotkała się ze swoimi tancerzami (Andrea Rampazzo, Siro Guglielmi i Matteo Marchesi) w Bassano del Grappa, gdzie zachowało się kilka szkiców Antonio Canovy. A jego rzeźba „Trzy Gracje” stanowiła główną inspirację do pracy nad „Graces”. Co ciekawe, podczas rozmowy festiwalowej okazało się, że początkowo spektakl był przygotowywany jedynie na trójkę tancerzy (tytułowe Gracje - boginie Aglaja, Eufrozyna i Taleja - reprezentujące pojęcia wdzięku, piękna i radości), a został rozwinięty w czteroosobowy po tym, jak choreografka musiała zastąpić jednego z wykonawców, co bardzo spodobało się widzom. Dziś zupełnie nie czuć, że kiedyś Gribaudi (finalistka Rete Critica i zdobywczyni głównej nagrody magazynu „Danza&Danza” za najlepszą produkcję włoską w 2019 r. – właśnie za spektakl „Graces”) nie była częścią tej pracy. Jest z nią całkowicie zespolona i stanowi w niej spiritus movens.
Artystka, która w swoich poszukiwaniach zajmuje się m.in. rolą klaunady, a przede wszystkim samą figurą klauna, który był motorem swoistej rewolucji w sztuce scenicznej, pokazuje nam w „Graces” własne przełomy i zachęca do dokonania ich w swoim życiu. Mówi, że nie trzeba być idealnym, spełniać kanonów piękna by czuć się spełnionym i wewnętrznie się pokochać. De facto w przedstawieniu patrzymy na śmiałe obalanie harmonii i symboli piękna zawartych w niemal identycznych postaciach stanowiących rzeźbę Canovy, począwszy od wyboru mężczyzn do głównych ról (w dodatku w różnym wieku i z różną budową ciała), a skończywszy na scenicznych zadaniach jakie zostały im postawione do wykonania.
Ten, naprawdę fenomenalny, oszałamiający wszystkie zmysły spektakl zagrany w pustej białej przestrzeni, ze skromnym światłem i składający się z krótkich scen, tylko na pozór ze sobą nie powiązanych, skrupulatnie, powoli, z autoironią i humorem prowadzi do istnego wybuchu ogromnej radości. Ze swojego istnienia, z tańca, z życia. Wymarzone oddanie hasła: Viva la Vida!
Sandra Wilk, Strona Tańca
„Graces” Silvia Gribaudi (Włochy), choreografia: Silvia Gribaudi, dramaturgia: Silvia Gribaudi i Matteo Maffesanti, wykonanie: Silvia Gribaudi, Andrea Rampazzo, Siro Guglielmi i Matteo Marchesi, reżyseria światła: Antonio Rinaldi, kostiumy: Elena Rossi, pokaz w ramach: 22. Międzynarodowy Festiwal Sztuki Tańca i Performansu Ciało/Umysł, pokaz: Teatr Studio, 08.10.2023
Zanim wybuchła długa owacja na stojąco, 8 października 2023 r. w warszawskim Teatrze Studio mogliśmy poznać oryginalny język choreograficzny Gribaudi, który wywodzi się ze spotkania tańca z działaniami społecznymi wspomagającymi budowanie pewności siebie, wzmacnianie poczucia własnej wartości i wyjątkowości. Na sukces złożyło się kilka elementów – dobre wykonanie, nietypowa reżyseria, zaskakujące zwroty akcji, duża dawka autoironii, inteligentny humor oraz kontakt z widzami, którym oddano część wpływu na przebieg przedstawienia.
Generalnie, nie ma po co opisywać tego niezwykłego przedstawienia, bo żaden opis ani nawet nagranie nie jest w stanie oddać jego energii i realnego wpływu na odbiorcę, to trzeba po prostu przeżyć. Tancerze z każdą sceną budowali tutaj opowieść o ograniczeniach, niedoskonałości i samoakceptacji, przy czym robili to z niesamowitym dystansem do samych siebie i śmiało dopominając się zresztą o tę akceptację u publiczności.
Choć większość spektaklu opierała się na tańcu współczesnym, performance, a momentami nawet na klaunadzie, widać było, że zespół ma solidne przygotowanie z tańca klasycznego, sama Gribaudi, dziś z figurą, która zostałaby odrzucona na wszystkich audycjach baletowych, nic sobie z tego nie robi – z powagą i humorem rzuca swoje tytułowe Gracje na to pole, czym wywołuje wśród widzów istną euforię.
Podczas badania tematu piękna Silvia Gribaudi spotkała się ze swoimi tancerzami (Andrea Rampazzo, Siro Guglielmi i Matteo Marchesi) w Bassano del Grappa, gdzie zachowało się kilka szkiców Antonio Canovy. A jego rzeźba „Trzy Gracje” stanowiła główną inspirację do pracy nad „Graces”. Co ciekawe, podczas rozmowy festiwalowej okazało się, że początkowo spektakl był przygotowywany jedynie na trójkę tancerzy (tytułowe Gracje - boginie Aglaja, Eufrozyna i Taleja - reprezentujące pojęcia wdzięku, piękna i radości), a został rozwinięty w czteroosobowy po tym, jak choreografka musiała zastąpić jednego z wykonawców, co bardzo spodobało się widzom. Dziś zupełnie nie czuć, że kiedyś Gribaudi (finalistka Rete Critica i zdobywczyni głównej nagrody magazynu „Danza&Danza” za najlepszą produkcję włoską w 2019 r. – właśnie za spektakl „Graces”) nie była częścią tej pracy. Jest z nią całkowicie zespolona i stanowi w niej spiritus movens.
Artystka, która w swoich poszukiwaniach zajmuje się m.in. rolą klaunady, a przede wszystkim samą figurą klauna, który był motorem swoistej rewolucji w sztuce scenicznej, pokazuje nam w „Graces” własne przełomy i zachęca do dokonania ich w swoim życiu. Mówi, że nie trzeba być idealnym, spełniać kanonów piękna by czuć się spełnionym i wewnętrznie się pokochać. De facto w przedstawieniu patrzymy na śmiałe obalanie harmonii i symboli piękna zawartych w niemal identycznych postaciach stanowiących rzeźbę Canovy, począwszy od wyboru mężczyzn do głównych ról (w dodatku w różnym wieku i z różną budową ciała), a skończywszy na scenicznych zadaniach jakie zostały im postawione do wykonania.
Ten, naprawdę fenomenalny, oszałamiający wszystkie zmysły spektakl zagrany w pustej białej przestrzeni, ze skromnym światłem i składający się z krótkich scen, tylko na pozór ze sobą nie powiązanych, skrupulatnie, powoli, z autoironią i humorem prowadzi do istnego wybuchu ogromnej radości. Ze swojego istnienia, z tańca, z życia. Wymarzone oddanie hasła: Viva la Vida!
Sandra Wilk, Strona Tańca
„Graces” Silvia Gribaudi (Włochy), choreografia: Silvia Gribaudi, dramaturgia: Silvia Gribaudi i Matteo Maffesanti, wykonanie: Silvia Gribaudi, Andrea Rampazzo, Siro Guglielmi i Matteo Marchesi, reżyseria światła: Antonio Rinaldi, kostiumy: Elena Rossi, pokaz w ramach: 22. Międzynarodowy Festiwal Sztuki Tańca i Performansu Ciało/Umysł, pokaz: Teatr Studio, 08.10.2023
