„Wężowe boginie” to dwuczęściowy projekt, który Teatr Tańca Zawirowania zrealizował we współpracy z Dance Days Chania (Grecja) i ArtGarage (Włochy). Pierwsza, włoska prezentacja musiała zostać odwołana i przeniesiona na inny termin z powodu ulewnego deszczu, a druga, grecka, w związku z podobnym zagrożeniem została przesunięta na wcześniejszą godzinę. Niestety przesunięcie z godziny 19 na 16 (czyli w godziny pracy) miało realny wpływ na frekwencję publiczności – spektakl jednak został w całości zarejestrowany na wideo. Miejmy więc nadzieję, że nagranie z tej całkiem udanej plenerowej prezentacji zostanie niebawem udostępnione tej części publiczności, która jej nie mogła zobaczyć na żywo.
„Wężowe boginie” wystawione 23 sierpnia przed Centrum Sztuki Współczesnej – Zamek Ujazdowski w Warszawie w ramach 18. Międzynarodowego Festiwalu Tańca Zawirowania 2022 zrealizowane zostały pod artystyczną opieką Elwiry Piorun i Sofii Falierou. To enigmatyczna opowieść o kobiecości, nawiązująca do antycznej, ceramicznej figurki kobiety z wężami zamiast włosów, znalezionej na Krecie, o której przypuszcza się, że była świadectwem matriarchalnego społeczeństwa z czasów kultury minojskiej. Do tej pory zresztą Kreta to jedyna grecka wyspa, na której kobiety i ich prawa nie zostały stłamszone tak silnie, jak w pozostałych częściach kraju. Istnieje też hipoteza, że figurka była świadectwem kultu kobiet, stąd współczesny projekt Teatru Tańca Zawirowania ma być głosem kobiet odwołującym się do dawnych tradycji bogiń słowiańskich. Nic więc dziwnego, że w spektaklu można było zobaczyć wiele podnoszeni, symbolicznych wywyższeń ku niebu, że wiele tutaj było także interakcji ze starymi drzewami, które w czasach większego zwracania uwagi na ekologię, wartości przyrody ale też jako alegoria niezłomnego trwania przez dziesiątki lat mogą być postrzegane jako nowe miejsca kultu.
Spektakl rozwijał się od powolnych scen i zatrzymywanych w miejscu sekwencji przypominających rzeźby aż do żywszej, bardzo dynamicznej części, w które z uwagą trzeba było śledzić ruch czwórki tancerzy, nieustannie zmieniających swoje interakcje ze sobą i otaczającymi ich drzewami. Ponieważ „Wężowe boginie” w swoim założeniu miały być prezentowane w różnego rodzaju zabytkowych czy miejskich plenerach (włoskich, greckich i polskich), trochę nawet szkoda, że do polskiej części wybrano jedynie Park Ujazdowski, nie pokusiwszy się o próbę „zdobycia” o wiele piękniejszych, zabytkowych Łazienek (ale to mogło być bardzo trudne organizacyjnie, bądź wręcz niemożliwe). Za to prezentacje zagraniczne odbyły się w antycznych miejscach Pozzuoli i Neapolu.
Ale tak czy inaczej – polska prezentacja spektaklu była całkiem udana. W gorący letni dzień uczestniczenie w tym tanecznym spacerze przez park, niczym w jakimś kulturowym, święcie (kameralnym, niestety) przywodziło na myśl medytacyjne wyzwolenie. Chciałoby się więcej i więcej, ale czasy są jakie są. Niemniej ta chwila marzeń, że może kiedyś pełnoprawna rola kobiet w społeczeństwach nie będzie już nikogo dziwić i nie będzie już trzeba robić o tym spektakli czy filmów, była dobrą chwilą.
Sandra Wilk, Strona Tańca
„Wężowe boginie” Teatr Tańca Zawirowania i Dance Days Chania (Grecja), opieka artystyczna: Elwira Piorun, Sofia Falierou, kreacja i wykonanie: Christina Skoutela, Nikolas Chatzivasileiadis, Ilona Gumowska, Magda Wójcik, pokaz w ramach: 18. Międzynarodowy Festiwal Tańca Zawirowania, pokaz: Centrum Sztuki Współczesnej – Zamek Ujazdowski (teren przed budynkiem), 23.08.2022
Od kultury minojskiej po czasy współczesne
