Podstawowe dane:
Tytuł: Niemożliwe_jeszcze bardziej
Twórca: Mufmi Teatr Tańca
Choreografia: Aleksandra Bożek-Muszyńska
Reżyseria/dramaturgia: -
Wykonanie: Dorota Dunder, Ilona Przeciszewska, Aleksandra Wierzbicka
Produkcja: brak danych
Premiera: 16.09.2021
Czas trwania: 30 minut
Opis spektaklu:
21 października 2009 roku w Klubie Dowództwa Garnizonu Warszawa miał miejsce pokaz Z góry na dół teatru tańca Mufmi według koncepcji i w choreografii Anny Piotrowskiej. Widzowie prowadzeni przez performerów i muzyków schodzili z szóstego piętra budynku, aż na parter i scenę zatrzymując się na różnych piętrach i oglądając performanse.
2 grudnia 2009 odbył się kolejny pokaz, tym razem Z GÓRY na DÓŁ/niemożliwe, który był niemożliwy, ze względu na przepisy bhp i nie mógł odbyć się na schodach budynku. Przybrał on formę „stypy po performansie” i zawierał m.in. projekcję performansu z 21-go października.
W 2020 roku planowałyśmy w aktualnym składzie Mufmi zaproponować podobną formułę dla widza w Mazowieckim Instytucie Kultury. Sytuacja pandemiczna zmieniła nasze plany i Z góry na dół stało się „jeszcze bardziej niemożliwe”. Zaczęłyśmy więc tę podróż z naszych domów. Spotykając się przed ekranami komputerów początkowo snułyśmy fantazję sprowadzania widza po przestrzeniach MIKu tak, jak je zapamiętałyśmy. Z czasem jednak zaczęłyśmy improwizować wokół tematu góry, dołu i tego co pomiędzy w szerszym kontekście – czasem filozoficznym, a czasem poetyckim. Materiał zaczął pączkować, a my szłyśmy za tym, co się pojawiało.
Fragmenty tekstów z procesu:
Dorota: Rozciągnięte rajstopy i bluzka do kolan. Miękną moje dłonie i rozpadam się w półobrocie jak osad w szklance. Chcę zjeść znów więcej i wydycham ciepłe powietrze. Wyciągnięty rękaw od bluzki.
Ilona: Jest ciepło, nie wieje
Bezpiecznie, można coś schować
Może tam są pragnienia
Zbyt trudno tam być
Ola: Czuję przestrzeń, otchłań przestworzy widzę błękit przez zamknięte oczy niosę siebie, moje siebie niesie mnie, czuję ruch wolność rąk, więzienie kolan, cisza w chaosie, kto do mnie dzwoni?
Uwagi:
-
Pełne dane spektaklu:
„Niemożliwe_jeszcze bardziej”
Mufmi Teatr Tańca
Koncepcja: Aleksandra Bożek-Muszyńska
Choreografia: Aleksandra Bożek-Muszyńska
Wykonanie: Dorota Dunder, Ilona Przeciszewska, Aleksandra Wierzbicka
Produkcja: brak danych
Premiera: 16.09.2021, Mazowiecki Instytut Kultury
Czas trwania: 30 minut
Opracowano na podstawie materiałów promocyjnych/materiałów organizatora.
Tytuł: Niemożliwe_jeszcze bardziej
Twórca: Mufmi Teatr Tańca
Choreografia: Aleksandra Bożek-Muszyńska
Reżyseria/dramaturgia: -
Wykonanie: Dorota Dunder, Ilona Przeciszewska, Aleksandra Wierzbicka
Produkcja: brak danych
Premiera: 16.09.2021
Czas trwania: 30 minut
Opis spektaklu:
21 października 2009 roku w Klubie Dowództwa Garnizonu Warszawa miał miejsce pokaz Z góry na dół teatru tańca Mufmi według koncepcji i w choreografii Anny Piotrowskiej. Widzowie prowadzeni przez performerów i muzyków schodzili z szóstego piętra budynku, aż na parter i scenę zatrzymując się na różnych piętrach i oglądając performanse.
2 grudnia 2009 odbył się kolejny pokaz, tym razem Z GÓRY na DÓŁ/niemożliwe, który był niemożliwy, ze względu na przepisy bhp i nie mógł odbyć się na schodach budynku. Przybrał on formę „stypy po performansie” i zawierał m.in. projekcję performansu z 21-go października.
W 2020 roku planowałyśmy w aktualnym składzie Mufmi zaproponować podobną formułę dla widza w Mazowieckim Instytucie Kultury. Sytuacja pandemiczna zmieniła nasze plany i Z góry na dół stało się „jeszcze bardziej niemożliwe”. Zaczęłyśmy więc tę podróż z naszych domów. Spotykając się przed ekranami komputerów początkowo snułyśmy fantazję sprowadzania widza po przestrzeniach MIKu tak, jak je zapamiętałyśmy. Z czasem jednak zaczęłyśmy improwizować wokół tematu góry, dołu i tego co pomiędzy w szerszym kontekście – czasem filozoficznym, a czasem poetyckim. Materiał zaczął pączkować, a my szłyśmy za tym, co się pojawiało.
Fragmenty tekstów z procesu:
Dorota: Rozciągnięte rajstopy i bluzka do kolan. Miękną moje dłonie i rozpadam się w półobrocie jak osad w szklance. Chcę zjeść znów więcej i wydycham ciepłe powietrze. Wyciągnięty rękaw od bluzki.
Ilona: Jest ciepło, nie wieje
Bezpiecznie, można coś schować
Może tam są pragnienia
Zbyt trudno tam być
Ola: Czuję przestrzeń, otchłań przestworzy widzę błękit przez zamknięte oczy niosę siebie, moje siebie niesie mnie, czuję ruch wolność rąk, więzienie kolan, cisza w chaosie, kto do mnie dzwoni?
Uwagi:
-
Pełne dane spektaklu:
„Niemożliwe_jeszcze bardziej”
Mufmi Teatr Tańca
Koncepcja: Aleksandra Bożek-Muszyńska
Choreografia: Aleksandra Bożek-Muszyńska
Wykonanie: Dorota Dunder, Ilona Przeciszewska, Aleksandra Wierzbicka
Produkcja: brak danych
Premiera: 16.09.2021, Mazowiecki Instytut Kultury
Czas trwania: 30 minut
Opracowano na podstawie materiałów promocyjnych/materiałów organizatora.
Dowiedz się więcej
16.09.2021
Recenzja "Świat wirtualnego świata"
Druga edycja Centralnej Sceny Tańca, organizowanej przez Mazowiecki Instytut Kultury i Fundację Artystyczną Perform, przyniosła widzom trzy wydarzenia spięte pod wspólnym tytułem „Życie w sieci”. Złożyły się na nie: drugi panel z cyklu „Krytyka i teoria tańca” tym razem prowadzony przez Julię Hoczyk, a której gośćmi byli Dorota Ogrodzka i Maciej Kuźmiński, pokaz pracy „Niemożliwe_jeszcze bardziej” w wykonaniu teatru tańca Mufmi oraz spektakl „Lunar” w choreografii Olgi Bury.
Choreografia Aleksandry Bożek-Muszyńskiej „Niemożliwe_jeszcze bardziej” była niejako podsumowaniem wcześniejszego panelu, gdzie uwaga zaproszonych gości skupiła się przede wszystkim na omówieniu problemów artystów wywołanych przez pandemię koronawirusa SARS-CoV-2.
Czytaj całą recenzję: Świat wirtualnego świata
Choreografia Aleksandry Bożek-Muszyńskiej „Niemożliwe_jeszcze bardziej” była niejako podsumowaniem wcześniejszego panelu, gdzie uwaga zaproszonych gości skupiła się przede wszystkim na omówieniu problemów artystów wywołanych przez pandemię koronawirusa SARS-CoV-2.
Czytaj całą recenzję: Świat wirtualnego świata
