Anima-Animus

Za małe są pieniądze w tańcu współczesnym, żeby tancerze mogli się idealnie wcielać w swoje role, np. przez modyfikację swojego wyglądu albo tak uszyte kostiumy, by uwypuklały określone ceny, a chowały inne. Miałoby to niebagatelne znaczenie we wzmocnieniu przekazu, przykładowo w takim spektaklu, jak „Anima-Animus” Elwiry Piorun poruszającym m.in. kwestię androginii.

W pracy wystawionej 26 listopada 2020 r. w ramach 16. Międzynarodowego Festiwalu Tańca Zawirowania Piorun z pewnością odnosi się do androgyne występującego w powieści „Serafita” Honoriusza Balzaka wydanej w 1834 roku – ucieleśnienia ideału ziemskiej egzystencji, noszącego imię Serafit-Serafita, mającego swoją kobiecą i męską postać jednocześnie, emocjonalne cechy przypisane obu płciom, zaznającego miłości całkowitej (zarówno z kobietą, jak i mężczyzną), a następnie przemieniającego się w anioła i wstępującego do nieba na oczach obojga swoich ukochanych. „Anima-Animus”, niczym Serafit-Serafita, zanurza się w poszukiwaniu pierwiastków kobiecych i męskich. I choć koncept w tym spektaklu zawężony został do poszukiwań cech kobiecych w mężczyźnie oraz cech męskich w kobiecie, to problematyka stanowczo wykracza poza ciało. 

Czytaj całą recenzję: Od Honoriusza Balzaca po Whitney Houston